Het enige nadeel van ergens regelmatig te zijn, is dat je gewoon wordt aan de omgeving. Zelfs de meest wonderlijke dingen worden alledaags. Na vijf jaar moeten we onszelf dwingen om rond te kijken met de ogen van iemand die hier voor het eerst komt.
En dat is wat we vandaag gedaan hebben. Eigenlijk werden we er een beetje toe gedwongen. Sinds deze morgen 8 uur zijn ze hier boven ons hoofd aan het kloppen dat het een lieve lust is. De dakbedekking van de boerderij wordt helemaal vernieuwd en er wordt een extra dakvenster gestoken.
Hét moment om erop uit te trekken, weg van al dat lawaai en op zoek naar verwondering.
Zoals ik gisteren al schreef is de natuur nu echt op zijn mooist. Het is of men door een schilderij loopt met honderden kleurschakeringen. We zijn hier alweer enkele weken, maar zagen het niet meer. Vandaag hebben we even de moeite gedaan om weer rond te kijken. Oordeel zelf. Jammer genoeg zijn de foto’s gemaakt met een klein digitaal toestelletje, maar het geeft toch een beeld van wat wij hier nu te zien krijgen.
Op dit ogenblik maakt het echt niet uit waar je wandelt, overal is het even mooi. Overal spatten de kleuren uiteen. En in het middelpunt van al die pracht staat Snieżka (Sneeuwkop) te pronken met zijn witte vacht (“als de kers op de taart” zegt Greet). Enkele dagen geleden werden we wakker en niettegenstaande buiten de zon scheen, waren de bergtoppen versierd met een laag sneeuw. Nu is de zomer ECHT voorbij en kunnen we ons gaan voorbereiden op de winter.
Maar de echte kers op de taart is het feit dat ik deze tekst geschreven heb bij het drinken van een lekkere kop koffie op het terras van Pałac Łomnica, genietend van de zon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.